Riefenstahl (2024)

Biografie van de Duitse cineaste en fotografe Leni Riefenstahl () vooral bekend van haar films uit de jaren dertig die het nationaal-socialisme verheerlijkten.

Inhoud
Non-fictie
Onderwerpen
Cineasten | Biografieën | Riefenstahl, Leni
Taal
Engels
Oorspronkelijke taal
Nederlands, verschenen als Leni Riefenstahl

Je leent dit boek bij je eigen Bibliotheek. Vul de vier cijfers van je postcode in en vind je Bibliotheek.

Versies

  • 1st ed

    Uitgever
    Faber & Faber, New York, NY
    Verschenen
    ISBN
    Kenmerken
    24 pagina&#;s
    Aantekening
    Met lit. opg., index
    transl. from the German by Edna McCown
    Vert. van; Riefenstahl. - Berlin : Verlag,

  • Leni Riefenstahl

    Uitgever
    I. B. Tauris, London
    Verschenen
    ISBN
    Kenmerken
    pagina&#;s
    Aantekening
    Includes bibliographical references and index
    translated from the German by Edna McCown
    Originally published: New York: Faber

Navigation

‘Wij Duitsers weten misschien niet hoe we moeten leven. Maar in het sterven zijn we buitengewoon.’ Goebbels, 

1De veelschrijver Goebbels begon te schrijven toen hij zich als narcistische adolescent Schiller waande. In noemt hij zich een ‘Duits communist’ en heel zijn leven zal hij zich voor een socialist houden, terwijl hij tegelijk, na een paar snel vergeten aarzelingen, de voordelen van de macht aanvaardt: auto’s, paleizen, schepen. Hij is hevig gekant tegen het christendom en verwacht dat de priesters zullen worden uitgeroeid–het scheelt trouwens niet veel of hij vindt ‘de nationaalsocialisten de enige echte christenen’. Maar hij is zich bewust van de kracht van de kerken en huwt volgens religieus gebruik, betaalt kerkbelasting en verzet zich tegen AdolfWagner, de Gauleiter van München-Oberbayern, die het kruisbeeld van de schoolmuren wil laten halen. Maar de overtuigingen van Goebbels doen er niet toe. Hij is bereid om ze op te geven om de persoon te behagen aan wie hij zijn leven wenst te wijden. Goebbels is volledig in de ban van Hitler. Zijn ontmoeting met de man die hij met Christus vergelijkt, is een goddelijk teken. Voor hem vat hij een uitdrukkelijk religieuze, ja zelfs amoureuze passie op. Hitler maakt gebruik van die afhankelijkheid: hij komt tussen

Literair gesprek: Karin Wieland
Dietrich en Riefenstahl – Twee vrouwenlevens in Hollywood en Berlijn

Karin Wieland beschrijft in haar nieuwste boek, een dubbelbiografie over Marlene Dietrich en Leni Riefenstahl, twee zeer verschillende levens op een indrukwekkende en vernieuwende manier.

Het verhaal begint in Berlijn in het jaar Twee vrouwen dromen van succes. Marlene Dietrich en Leni Riefenstahl voelen aan dat hun grote ogenblik is aangebroken. De een wil filmactrice worden, de andere wil de planken op, en het sterrendom zal niet lang op zich laten wachten. Ze hebben allebei een fijne neus voor hoe ze zich als moderne vrouw moeten presenteren. Maar ze maken volstrekt uiteenlopende keuzes om hun doel te bereiken. Dietrich steekt de oceaan over en groeit in Hollywood al gauw uit tot internationale ster, terwijl Riefenstahl Adolf Hitler van de filmbeelden voorziet die hij nodig heeft voor zijn propaganda. Die keuzes zullen verstrekkende gevolgen hebben voor de rest van hun leven.

'Wieland gaat als een regisseur te werk: ze toont meer dan ze interpreteert. Een meesterwerk.' (Die Zeit)

Karin Wieland () studeerde politicologie in Berlijn, waar ze ook is gepromoveerd en nu woont en werkt als schrijver. Ze publiceerde eerder boeken over o.a. de Rote Armee Fra

Hitlers getrouwen – nazi&#;s in alle soorten en maten

Na de levenslange bemoeienis van historicus Richard J. Evans () met de geschiedenis van de nationaalsocialisten en de Tweede Wereldoorlog, leest deze groepsbiografie van personen rond Hitler als een soort toegift op zijn onderzoeken van de laatste halve eeuw. Hij heeft in Hitler&#;s People, vertaald in het Nederlands als Hitlers mensen – Gezichten van het Derde Rijk, de meeste nieuwe relevante publicaties van andere biografen verwerkt – want nieuws blijft er nog steeds te melden.

Zo weten we nog niet zo lang dat Hitler in de gevangenis waar hij zijn bestseller Mein Kampf schreef, riant behandeld werd. Bezoekers mochten bloemen, wijn, koekjes en boeken meebrengen, of zijn boodschappen, van eieren, boter en koffie tot aardewerk en pannen. In de cellen van zijn kameraden hingen swastika&#;s, er werd alom gerookt en gedronken, ze hadden de beschikking over typemachines en bureaus. Ze mochten vrij corresponderen met de buitenwereld en zelf hun dag indelen. “The prison became for several months the informal headquarters of the Nazi Party.”

Kort na het einde van de oorlog in waren biografieën van de grootste nazi-misdadigers niet zo in trek, omdat deze indirect de indruk zouden kunnen wekken, schrijft Evans, dat niet zo

Begin verscheen Kevin Prengers nieuwe boek ‘Kolberg’, over de nazipropagandafilm en de gelijknamige Duitse stad. In de publicatie besteedt de auteur ook veel aandacht aan de rol van propaganda(films) binnen nazi-Duitsland. Hieronder een fragment uit het boek over hoe na de oorlog belangrijke propagandisten en filmmakers door de geallieerden of denazificatietribunalen werden vervolgd voor hun steun aan het Derde Rijk. Eén van hen is Julius Streicher. Het door hem uitgegeven antisemitische prentenboek ‘Der Giftpilz’ wordt, tot frustratie van onder andere het Auschwitz Museum, verkocht door en Amazon.

Nazi-propagandisten voor de rechtbank

Tijdens het Internationale Militaire Tribunaal in Neurenberg werden de politici, ambtenaren en militaire leiders aangeklaagd die hoofdverantwoordelijk werden gehouden voor de nazimisdaden. Onder de tweeëntwintig kopstukken die van 20 november tot 1 oktober terecht stonden bevonden zich twee propagandisten, Julius Streicher en Hans Fritzsche. Eerstgenoemde werd aangeklaagd voor zijn deelname aan de ‘samenzwering tot het voeren van een aanvalsoorlog’ en voor ‘misdaden tegen de menselijkheid’. De eerste aanklacht tegen Streicher behelsde het standpunt dat propaganda ‘één van de sterkste wapens van de samenzweerders’ was. De nazi’s erkenden&#;