Martha bernays

Tom Lanoye: ‘Een uitgeverij die sensitivityreaders in dienst neemt, houdt op een uitgeverij te zijn. Het wordt een kruising tussen een beschuttende werkplaats en een zelfhulpgroep’

Inmiddels is volop aan het gebeuren wat ik hier vorige week voorspelde. De rechtenbeheerder van het oeuvre van Ian Fleming, bedenker van James Bond, is op zijn beurt begonnen aan een wokeschwalbe, en hij zal lang niet de laatste zijn. Culturele-oorlogcontroverse verkoopt en als er geen controverse is, kun je ze zelf creëren. Dat is gemakkelijker dan ooit. Niemand heeft erom gevraagd, maar net als de boeken van Roald Dahl zullen nu ook de werken van Fleming worden gefatsoeneerd. Lees: ‘aangepast aan de huidige tijdgeest’. Zo zullen de nieuwe edities geen seksistische of racistische stereotypes meer bevatten.

Iedereen, fan of geen, vraagt zich uiteraard af wat er dan nog zal overschieten van James Bond.

Ik vraag me bovendien dit af. Waarom in godsnaam gaan die rechtenbeheerders niet nóg verder met hun retoucheringen? Maak van die wodka-Martini (‘Shaken, not stirred’) toch een glutenvrij glas karnemelk. Laat James ook alle geweld en wapensnufjes afzweren, in ruil voor vreedzaam schoolprotest en belegen hippieliedjes tegen ons kantelend klimaat. En laat die man eindelijk uit de kast komen. Mins

Jonathan Coe
De waarheid, de halve waarheid en alles behalve de waarheid
Vertaling Jan Pieter van der Sterre

De hier opgenomen tekst is de lezing die Jonathan Coe op 29 april in het Felixarchief te Antwerpen hield op uitnodiging van Stichting Lezen.

Zoals iedereen in deze zaal zal weten is zes weken geleden in deze zelfde stad de grote dichter, romancier en toneelschrijver Hugo Claus komen te overlijden, achtenzeventig jaar oud; een sterfgeval waarvan je zou verwachten dat het door kranten over de hele wereld zou zijn gemeld. The New York Times wijdde er bijvoorbeeld een lang, bewonderend artikel aan. Maar wat Groot-Brittannië betreft had Hugo Claus, die per slot van rekening het moment van zijn dood zelf gekozen had, niet helemaal het beste moment genomen. Toevallig overleden rond dezelfde dag een zeer gerespecteerde filmregisseur, Anthony Minghella, en een beroemde sciencefictionschrijver, Arthur C. Clarke. In The Guardian, die zichzelf nog steeds graag ziet als de krant van de Britse linkse intelligentsia, bleef de dood van Claus onopgemerkt en onbecommentarieerd, op een terloopse verwijzing na in een verhaal over euthanasie. Misschien kunnen we hieruit concluderen hoe de waarden in de Britse media de laatste paar jaar zijn veranderd: eigenlijk niet

Boeksamenvatting bij The Discovery of Society van Collins en Makowsky

  • Hoofdstuk 1: De profeten van Parijs: Saint Simon and Comte
  • Hoofdstuk 2: Ondergrondse sociologie: Karl Marx
  • Hoofdstuk 3: De laatste heer
  • Hoofdstuk 4: Nietzsche’s waanzin
  • Hoofdstuk 5: Wereldverbeteraars, evolutionisten en racisten
  • Hoofdstuk 6: Dreyfus’s koninkrijk: Emile Durkheim
  • Hoofdstuk 7: Max Weber, de onttovering van de wereld
  • Hoofdstuk 8: Sigmund Freud: De veroveraar van het irrationele
  • Hoofdstuk 9: Ontdekking van de onzichtbare wereld: Simmel, Cooley en Mead
  • Hoofdstuk De ontdekking van de gewone wereld: Thomas, Park en de Chicago School
  • Hoofdstuk De noodzaak van Afro-Amerikaanse sociologie: Du Bois, Frazier, Drake en Cayton
  • Hoofdstuk De constructie van het sociale systeem: Pareto en Parsons
  • Hoofdstuk Hitlers schaduw: Michels, Mannheim en Mills
  • Hoofdstuk Ervin Goffman en het theater van de sociale ontmoetingen
  • Hoofdstuk Cultureel kapitaal, revolutie, wereldsystemen en globalisatie: de theorieën van Pierre Boudieu, Theoda Skocpol en Immanuel Wallerstein

Back to top

Een van de tekenen dat een tijdsperiode verleden tijd is, is dat het geromantiseerd wordt. Echter is een dergelijke periode vaak niet zoals de romantici het zich voorstellen. De middeleeuwen was een van die perioden. De ker

Un Démocrate: Freud, propaganda en macht in het Théâtre de la Concorde

Van 10 tot 26 april wordt Un Démocrate, een toneelstuk geschreven en geregisseerd door Julie Timmerman, gepresenteerd in het Théâtre de la Concorde . Het stuk, dat in werd gecreëerd, beschrijft het leven en werk vanEdward Bernays, een pionier op het gebied van public relations en een sleutelfiguur in de 20e-eeuwse manipulatie van de media. Julie Timmerman zal het podium delen met Anne Cressent, Mathieu Desfemmes, Guillaume Fafiotte en Jean-Baptiste Verquin (afwisselend), voor een theatraal fresco dat zowel historisch als hedendaags is.

Te ontdekken toneelstukken en geëngageerde voorstellingen in Parijs en de regio Ile-de-France
Ontdek geëngageerde shows in Parijs en de regio Ile-de-France: actuele thema's, krachtige boodschappen en boeiende producties. [Lees verder]

A Democrat volgt de carrière vanEdward Bernays, neef van Freud, vanaf de jaren in New York, waar hij ongekende technieken ontwikkelde om de massa te manipuleren. Via zijn campagnes hielp hij om alles te verkopen, van zeep tot presidenten en om staatsgrepen te legitimeren - allemaal in naam van de Amerikaanse democratie. Het verhaal werpt een licht op hoe zijn methoden de nazi-propaganda beïnvloedden en, in bredere

De vrije hand: Tijd om de democratie een lesje te leren

Een staat regeren is een uitzonderlijk moeilijke taak, argumenteerde Plato in zijn Politeia(of De ideale staat). Het bestuur van een ideale staat kon dan ook het best worden toevertrouwd aan een paar enkelingen, een select kransje burgers dat terdege op die taak moest worden voorbereid. De bestuurders moesten een soort godenkinderen zijn, vond Plato, ze moesten de ultieme wijsheid in pacht hebben. Tweeënhalf millennia lang waren er weinig andere denkkaders over opvoeding en politiek. De leiding van de staat was aan enkelingen gegeven en de opvoeding tot bestuur beperkte zich tot een occasioneel instructieboek over leiderschap, zoals dat van Machiavelli voor Lorenzo de’ Medici of van Erasmus voor Karel V.

Dit veranderde met het werk van de Amerikaanse filosoof John Dewey, een van de meest prominente denkers in de Verenigde Staten aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Dewey benaderde de problematiek die Plato in Politeia had geschetst vanuit een heel ander perspectief: de democratische staat moet niet worden bestuurd door een paar streng geselecteerde enkelingen, iedere jongere moet worden opgeleid tot een verantwoord leider. Hij week daarbij sterk af van de mening van vele denkers uit