Giuseppe verdi

Verdi's naïeveteit
Het ontstaan van een ijzeren repertoire

Verdi door Julian Budden Uitgever: J.M. Denl & Sons Lid. p. Importeur: Nilsson & Lamm, f 65, -
Bart Tromp

Zelf stelde hij in een brief uit niet zonder tevredenheid vast dat ‘in het hart van Afrika of Indië men altijd II Trovatore kan horen.’ Een zeldzame passage, want Verdi maakte zich zelden aan overdrijving schuldig. Maar in die overdrijving zat een kern van waarheid: de ongekende en - wat hij toen nog niet kon weten - blijvende populariteit van zijn melodieën. Zijn reputatie als componist heeft daarvan lange tijd alleen maar schade ondervonden. Al bij zijn leven omstreden, bereikte die reputatie onmiddellijk na zijn dood in een langdurig dieptepunt. ‘Het is maar Verdi’ - zo kon men het musicologisch oordeel van die jaren samenvatten. George Bernard Shaw (een bewonderaar) betwijfelde of buiten het Requiem iets van Verdi ‘onsterfelijk’ zou blijken, omdat een publiek grootgebracht in de Wagneriaanse beginselen van het muziekdrama de opera's van Verdi niet eens meer zou willen of kunnen appreciëren. Arthur Honegger (in het geheel niet welwillend) vond de ‘banaliteit’ van La donna è mobile van dien aard ‘dat een draa

Annelies Andries: Giuseppe Verdi - Ernani

Universitaire Pers Leuven ()
ISBN
88 blz., geïllustreerd

Ernani, Verdi's vijfde opera en op 9 maart in Venetië in première gegaan, is geen sterk werk. Het blijft een typische 'hoogtepuntenopera' met een reeks dankbare en zelfs opwindende momenten voor de vier hoofdrollen en het koor, maar als muziekdrama raakt het ons nauwelijks. Ondanks het feit dat Ernani, Carlo en Silva, de drie mannelijke hoofdpersonen, alle willen trouwen met Elvira, de vrouwelijke hoofdpersoon, vormen niet de daaruit voortvloeiende emoties de motor van de dramatiek, maar een - zeker tegenwoordig - niet meer in volle omvang navoelbaar begrip als 'eer'.

In een uitgave in de reeks Operatheek van de Universitaire Pers Leuven en Opera Ballet Vlaanderen verklaart Annelies Andries dit dramatisch manco vanuit de literaire, politieke en sociale context van de vroeg 19de-eeuwse Romantiek. Weliswaar wekte die stroming in vrijwel heel Europa revolutionaire gevoelens op die rond in diverse landen zouden escaleren, maar zoals zij terecht benadrukt, was het een stroming waarvan de theatrale uitingen sterk theoretisch gevoed werden. Dat gebeurde onder meer door Victor Hugo, auteur van Hernani (), die het theoretisch fundament van dez

Verdi’s naïviteit

Opgenomen in: Geschriften van een intellectuele glazenwasser.

Het ontstaan van een ijzeren repertoire

Zelf stelde hij in een brief uit niet zonder tevredenheid vast dat ‘in het hart van Afrika of Indië men altijd Il Trovatore kan horen’. Een zeldzame passage, want Verdi maakte zich zelden aan overdrijving schuldig. Maar in die overdrijving zat een kern van waarheid: de ongekende en – wat hij toen nog niet kon weten – blijvende populariteit van zijn melodieën. Zijn reputatie als componist heeft daarvan lange tijd alleen maar schade ondervonden. Al bij zijn leven omstreden, bereikte die reputatie onmiddellijk na zijn dood in een langdurig dieptepunt. ‘Het is maar Verdi’ – zo kon men het musicologisch oordeel van die jaren samenvatten. George Bernard Shaw (een bewonderaar) betwijfelde of buiten het Requiem iets van Verdi ‘onsterfelijk’ zou blijven, omdat een publiek grootgebracht in de Wagenriaanse beginselen van het muziekdrama de opera’s van Verdi niet eens meer zou willen of kunnen appreciëren. Arthur Honegger (in het geheel niet welwillend) vond de ‘banaliteit’ van La donna è mobile van dien aard ‘dat een draaiorgel in de rue de Lappe erin zou stikken’. Werd er al iets goeds aan Verdi’s composities bevonden, dan kwam dat omdat het on-Verdiaans w

Giuseppe Verdi

Italië Muziek van Rafaello Matarazzo. Met o.a. Pierre Cressoy, Anna-Maria Ferrero, Gaby André, Irene Genna en Mario del Monaco.

Op zijn sterfbed denkt de componist Verdi terug aan zijn veelbewogen leven, zijn eerste successen met zijn opera's, het verlies van vrouw en kind, zijn latere liefdes en aan zijn patriottistisch verzet tegen de Oostenrijkse overheersing in Italië, dat ook in zijn muzikale oeuvre een weerslag kreeg. Politiek verzet is een nieuw element in de gangbare componistenbiografie die bij de gratie van die historische feiten boven het genre-gemiddelde uitstijgt. Belcanto-liefhebbers kunnen hun hart ophalen aan de zang van beroemde stemmen.

credits

Regie:: Rafaello Matarazzo
Cast:: Pierre Cressoy, Anna-Maria Ferrero, Gaby André, Irene Genna, Mario del Monaco, Tito Gobbi, Sandro Ruffini, Camillo Pilotto, Laura Gore, Enrico Glori
Muziek:: Giuseppe Verdi, Renzo Rossellini
Jaar:
Genres:: Muziek, Biografie
Trefwoorden:: Opera/operette
Landen:: Italië

imdb: Meer credits van Giuseppe Verdi op IMDB

Het Verdi-jaar (2)

Componisten/werken

Op 9 maart begon voor de toen 28 jaar oude Verdi het succes. Op die dag ging in het Teatro alla Scala in Milaan de opera Nabucco in première en daarin herkende het Milanese publiek niet alleen een werk met uitzonderlijke kwaliteiten, maar het hoorde in de muziek ook een verlangen naar vrijheid. Toeval of opzet, we zullen het nooit weten, maar in deze opera gaf Verdi uiting aan een verlangen naar vrijheid en nationale eenheid, dat in het verdeelde Italië weerklank vond van het hoge noorden tot het verre zuiden. Verdi's stem was de stem van het volk geworden.

De stem van de vrijheid
Dat Verdi wel degelijk wist welk effect Nabucco zou kunnen hebben, blijkt uit het befaamde verhaal dar hij zelf vertelde over het ontstaan van dit werk. In de vorige aflevering in deze serie ben ik echter ingegaan op enkele vraagtekens die gesteld konden worden bij het omwille van de toeristenindustrie geëxploiteerde 'geboortehuis' van Verdi en dus moeten we dan zeker vraagtekens plaatsen bij de bekendste verhalen die over de componist verteld worden, zelfs als die gebaseerd zijn op diens eigen herinneringen. Niet alleen omdat iedereen natuurlijk zijn eigen verled