Irina antonovna shostakovich
| Dmitri Shostakovich (25 september - 9 augustus ) |
|---|
| Shostakovitch werd in Leningrad (Sint-Petersburg) geboren op 25 september als zoon van een muzikaal begaafde vader en een getalenteerde pianiste als moeder. Hierdoor kreeg hij reeds vroeg onderricht in theorie en klavier, en kwam reeds op jarige leeftijd tot componeren. Aan het Conservatorium van zijn geboortestad volgde hij piano bij Nilolajev en compositie bij Steinberg en Glazoenow. In behaalde hij het erediploma op de Chopinwedstrijd te Warschau, en wordt leraar aan het Conservatorium te Leningrad (later ook aan dat van Moskou). Ook de Lenin-, Stalin- en Sibeliusprijs vallen hem ten deel. In liet hij zijn leraarsfunctie vallen om zich in de Russische hoofdstad uitsluitend nog met het componeren bezig te houden, terwijl hij talrijke openbare functies bekleedt: afgevaardigde bij de Opperste Sovjet en secretaris van de componistenvereniging. Hij wordt erelid van de Zweedse muziekacademie, van de Accademia di Santa Cecilia te Rome, corresponderend lid van de Academie voor Kunsten in de DDR en doctor honoris causa te Oxford. De laatste jaren van zijn leven begon hij aan een nieuwe carrière als dirigent. Shostakovitch overleed te Moskou op 9 augustus |
| Bron: |
| Externe links: Wikipedia NL |
Relevante links
Werken
Dmitri Sjostakovitsj
Voor de een was hij een collaborateur, voor de ander het artistieke geweten tijdens de stalinistische terreur: ondanks zijn traditionele en makkelijk in het gehoor liggende stijl weten we nog steeds niet wie hij eigenlijk was. In kwam Sjostakovitsj in conflict met Stalin zelve vanwege de al te gewaagde opera Lady Macbeth van Mtsensk. Noodgedwongen besloot de componist zich te conformeren aan… het regime: zijn Vijfde Symfonie van het jaar daarop droeg als ondertitel: 'De reactie van een Sovjetartiest op gerechtvaardige kritiek'. Om de arbeider cultureel te verheffen ontwikkelde Sjostakovitsj een eenvoudige stijl; tegelijkertijd wist hij met dit toegankelijke materiaal enorm geladen spanningsbogen te creëren. Ogenschijnlijk voegde de componist zich dus naar de wensen van de macht, maar tegelijkertijd is er maar weinig muziek die het lijden van het Russische volk op zo'n indringende wijze heeft weten te peilen. (HJ)meer
Dimitri Sjostakovitsj ()
Russische componist
De Russische componist Dimitri (Dmitrijevitsj) Sjostakovitsj () werd geboren in Sint-Petersburg. Hij volgde een opleiding aan het conservatorium in Leningrad, onder andere bij Glazunov.Vroeg erkenning
Sjostakovitsj kreeg reeds vroeg erkenning, want zijn eerste symfonie liet grote indruk achter na opvoeringen in Leningrad en Moskou. Zijn volgende werken kregen echter niet hetzelfde onthaal. In triomfeerde Sjostakovitsj weer met de opera 'Lady Macbeth of Mtzensk'. Van officiële zijde werd zijn werk echter afgekeurd, want het was ongeschikt voor de massa. Ook later zou Sjostakovitsj regelmatig in aanvaring komen met heersers, maar hij trok zich er blijkbaar weinig van aan, want zijn creatieve productie bleef op peil.Oeuvre van Sjostakovitsj
Sjostakovitsj schreef 15 symfoniën, 6 concerten, 5 opera's en een groot aantal orkestwerken en kamermuziekstukken. Ook schreef hij koorwerken, pianowerken, en muziek voor toneel en film.Zijn werk heeft vaak een grote emotionele intensiteit en is soms satirisch of opzettelijk triviaal.
PS
Wie leest weet meer en begrijpt beter. In onze gewaardeerde nieuwsbrief staan veel tips en wetenswaardighedeDe pijn van Sjostakovitsj
In het universum van Dmitri Sjostakovitsj is niets wat het lijkt. Zijn muzikale productie is zo divers – in stijl, kwaliteit, structuur, intentie – zijn persoonlijkheid zo ongrijpbaar en de enormiteit van zijn muzikale talent niettemin zo onweerlegbaar, dat pogingen om hem te reduceren tot een rustgevend lemma in de encyclopedie belachelijk lijken en, moet je daaraan toevoegen, tot veel flagrante leugens aanleiding geven.
De meest opzienbarende poging om Sjostakovitsj zijn ongrijpbaarheid te ontnemen was de campagne om van hem – de meest gelauwerde componist van de Sovjet-Unie – een martelaar pur sang te maken. Een heimelijke dissident, die publiekelijk collaboreerde met de dictatuur om in zijn geheel verinnerlijkte privé-sfeer muziek te kunnen maken die vrij was van ideologie en totalitaire invloeden. Hij, Sjostakovitsj, de winnaar van acht Stalin-prijzen eerste klasse, drie Lenin-ordes, de orde van het Rode Vaandel, meermalen afgevaardigde van de Opperste Sovjet, elf jaar lang secretaris van de componistenbond, Held van de Socialistische Arbeid (), Volkskunstenaar van de ussr én van de deelrepublieken Rusland en Basjkirië (in de biografie van Krzysztof Meyer tellen zijn gezamenlijke onderscheidingen drie dichtbedrukte pagina’s), deze zelfde man
Pauline Fairclough: Dmitry Shostakovich Reaktion Books, Londen |
Het nieuwste boek over Sjostakovitsj is niet het zoveelste boek over deze componist. Het is een bewuste en geslaagde poging af te rekenen met twee eenzijdige opvattingen. De eerste die het lekenbeeld beheerste voor de verschijning in van Sjostakovitsj' zogenaamde memoires als opgetekend door Volkov was dat de componist een meeloper was met de partij. De tweede die het lekenbeeld beheerst sinds die verschijning is die van de componist als een dissident die met zijn muziek stem gaf aan een volk in onderdrukking. Kenners wisten al vóór dat de werkelijkheid gecompliceerder was en dat de componist noch heilige noch stalinist was. Het vervelende was dat een meer genuanceerd beeld zelden buiten de wetenschap kwam.
De overzichtswerken voor het grote publiek deden alle moeite die eenzijdigheid in stand te houden, met name Ian McDonald met zijn boek The New Shostakovich en in Nederland de monografie van Theodore van Houten en onlangs Julian Barnes in zijn roman The noise of time die in het Nederlands verscheen onder de titel Het tumult van de tijd. De Engelse musicologe en slaviste Pauline Fairclough schreef de afgelopen twee decennia