Wie vermoordde marcus aurelius

De late jaren 40 en vroege jaren 50, die de grote doorbraak van het medium televisie net voorafgaan, kunnen worden beschouwd als de bloeitijd van de kunstdocumentaire. Het belang van dit genre in deze periode hangt nauw samen met het optimisme van een samenleving die zich herstelt van de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog. Na de barbarij en het obscurantisme van het nazisme en de verwoestingen van de oorlog werd film als massamedium ingezet voor de verwezenlijking van een humanistisch bildungsproject van culturele ontvoogding via educatie, dat ook aan de basis lag van de oprichting van Unesco in november Internationale culturele organisaties als Unesco en FIAF speelden overigens een grote rol in de ondersteuning van de productie, distributie en de kritische contextualisering van kunstdocumentaires, die als instrumenten werden gepresenteerd voor de culturele en educatieve wederopbouw. [1]

Daarnaast kan het gouden tijdperk van de kunstdocumentaire worden verbonden met een politiek van popularisering en vulgarisatie van de schone kunsten en de zogenaamde ‘hoge cultuur’. De toenemende cultuurparticipatie van de midden- en lagere klassen resulteerde niet alleen in groeiende bezoekersaantallen in musea, maar ook in de