Günter grass wikipedia deutsch

Günter de Zwijger
Opinie

Want het is niet zo dat er eerder nooit een passende gelegenheid was geweest voor deze coming out. (Boze tongen beweren overigens dat dit wel voor Grass het beste moment is om zelfs uit deze bekentenis nog kapitaal te slaan, als reclame voor zijn autobiografie, die in september verschijnt.) Velen denken terug aan de Bitburg-affaire in mei Toen stond de Waffen-SS centraal in een grote historische controverse, die wat in vergetelheid is geraakt omdat een jaar later de Historikerstreit begon.

Kohl wilde samen met Ronald Reagan kransen leggen bij graven van gesneuvelde Wehrmacht-soldaten in het plaatsje Bitburg. Ook zij waren volgens Reagan en Kohl ‘slachtoffers’ van de barbaarse oorlog en dienden herdacht te worden. Toen bleek dat in Bitburg ook Waffen-SS’ers begraven waren, brak een storm van protest los tegen het nivelleren van daders en slachtoffers. Kohls argumenten dat de gevallen Waffen-SS’ers veelal onschuldige jonge dienstplichtigen geweest waren, werden weggehoond door zijn critici. Tot deze critici behoorde destijds ook Günter Grass. Waarom heeft hij de verharde morele fronten van destijds niet losgeweekt met een bekentenis dat ook hij in Bitburg had kunnen liggen? Het is deze tegenstelling tussen Grass’ absolute moralisme i

Vertaald proza

Günter Grass: De rokken van de ui

door Erik de Smedt

In het verleden is Günter Grass (geb. ) herhaaldelijk gevraagd of hij er niet over dacht een autobiografie te schrijven. Telkens reageerde hij sceptisch. De scherpste herinneringen kreeg hij wanneer hij zich kon concentreren op verzonnen personages, vertelde hij in aan Heinrich Vormweg. In een interview met leerlingen in zei hij dat als hij autobiografisch zou beginnen te schrijven, hij meteen leugens zou vertellen. Sinds augustus is de autobiografie er: Beim Häuten der Zwiebel, letterlijk 'bij het pellen van de ui'. Grass-vertaler Jan Gielkens vond de associatie met het eerste hoofdstuk uit De blikken trommel te mooi om er niet De rokken van de ui van te maken.
Het zwijgen voorbij
Wat Grass lange tijd in het genre autobiografie tegenstak, was de stelligheid waarmee de schrijvers ervan pretenderen het verleden weer te geven als een 'zo en niet anders'. Zijn eigen ervaring ging daartegen in. Na al die jaren is het ik uit je jeugd een vreemde persoon geworden, wiens ervaringen je slechts fragmentarisch kunt reconstrueren, laat staan dat je het fijne weet van zijn beweegredenen. De ui, die rok na rok wil worden gepeld, de barnsteen die tegen het licht gehouden een ingekapseld fossiel toont en de oude film d

Günter Grass, 16 oktober – 13 april

Op een bijeenkomst met schrijvers vroeg Willy Brandt eens wie hem bij gelegenheid met toespraken kon helpen. ‘Ik, de schrik van veel burgers’, zei Günter Grass later, ‘was de enige die zijn vinger opstak.’ Vanaf dat moment zette Grass zich in voor een socialer en democratischer Duitsland. Over zijn hulp aan Brandt, die de eerste sociaal-democratische bondskanselier zou worden, schreef hij later: ‘Ik probeerde dat wat al te papierig klonk concreter, aanschouwelijker te maken, in de zin van boter op het brood. Ik scherpte aan en schrapte. Omstandige beginzinnen bijvoorbeeld, die bij Brandts aarzeling om “ik” te zeggen pasten.’ Met trots ziet Grass even later hoe Brandt de burgers van Heilbronn of Darmstadt toespreekt: ‘Ik ben…’, ‘Ik zal…’, ‘Ik wil…’

Grass vormde en kneedde de Duitse taal en liet in de Duitse cultuur en politiek meer dan zestig jaar lang kritisch zijn stem horen. Die Blechtrommel, Die Butt en Katz und Maus zijn moderne klassiekers. In ontving de schrijver de Nobelprijs voor literatuur. Grass heeft er in de Duitse pers vaak ongenadig van langs gekregen. Vooral de laatste jaren, na de onthulling van zijn lidmaatschap als zeventienjarige van de SS () en zijn kritiek op Israël in het gedicht Was gesagt werden muss (), war

Vertaald proza

Günter Grass: De box

door Erik de Smedt

Hoewel nogal wat werk van hem een autobiografische inslag heeft, is Grass pas laat met een echt autobiografisch boek naar buiten gekomen. De rokken van de ui (De Leeswolf , nr. 4, p. ), waarin Grass zijn leven tot eind de jaren '50 uit de doeken deed, sloeg in als een bom. Dat hij erin opbiechtte bij de Waffen-SS te zijn geweest, was groot nieuws en stelde de vele (ook literaire) kwaliteiten van het boek in de schaduw. Over zijn privéleven ? vier vrouwen, acht kinderen ? is hij in zijn boeken zwijgzaam geweest, en in dit vervolg van zijn autobiografie wil hij dat blijkbaar corrigeren. De box heeft de vorm van een sprookje in negen hoofdstukken, waarin de oude vader zijn kinderen in wisselende constellaties honderduit laat vertellen. Waar en hoe ze hebben gewoond, de relatie tussen hun ouders, puberstreken, het ontstaan van de verschillende boeken van hun vader en diens grafisch werk, vaders maatschappelijke en politieke engagement ? al die biografische gegevens passeren de revue, gebroken weliswaar door de wisselende perspectieven van de kinderen en getemperd (of gecensureerd) door de verteller die hen allemaal 'heeft uitgevonden'. De grote verbindende draad in dit bewogen leven is Mariechen (in werkelijkheid M

Günter Grass

De rode vw-bus draait het terrein op van de Saalbau, Mettlach. Hier, in het hart van Saarland, zal de schrijver Günter Grass onder auspiciën van de Sozial-demokratische Wählerinitiative een lokale verkiezingsbijeenkomst van de Es-Pe-De (Sozial-demokratische Partei Deutschland) met zijn aanwezigheid opluisteren.

‘Ich bin schon drei Monate unterwegs.’ Een man van 45, kleiner dan ik mij had voorgesteld, ondanks een zeker embonpoint een enigszins breekbare indruk makend, goedmoedige, walrusachtige snor in een doodvermoeid, grauw gezicht, kleine, snel onderzoekende ogen. Aan zijn zijde Friedhelm Drautzburg, tijdens deze afmattende verkiezingstournee zijn chauffeur, onafscheidelijke metgezel en beschermer.

 

Halfnegen in de avond. Een moderne dorpsgehoorzaal. Drautzburg bladert in een Quick (deze week o.a. met ‘Der Wahlkampf Entzweit Unsere Familien’) terwijl Günter Grass zijn massaal opgekomen publiek in ingewikkeld en niet zelden retorisch Duits toespreekt.

‘De schrijver weet dat grote, onoverzichtelijke veranderingen vanuit het detail zintuiglijk te vervatten zijn. Ik praat over die grote prestatie van de sociaal-liberale coalitie, die als nieuwe Ostpolitik de naam van vredespolitiek gekregen